Pat Barker - Η σιωπή των κοριτσιών

Δεν έχει τίποτα το ωραίο και το μεγαλειώδες ο πόλεμος, φέρνει μόνο όλεθρο, καταστροφή και ανυπολόγιστο ανθρώπινο κόστος.
Οι δε γυναίκες, ανύπαρκτες και ξεχασμένες...
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο)

Μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα ότι άκουγα έναν ήχο. Δεν ήταν καινούργιος – τον άκουγα στο βάθος ακόμη κι όταν λαγοκοιμόμουν. Ίσως ήταν η ανάσα του… Μα τότε σκέφτηκα: Όχι, είναι η θάλασσα. Δεν μπορεί να ήταν κάτι άλλο· εξάλλου, απείχαμε μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από την παραλία. Ένιωσα να ηρεμώ ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων που έσκαγαν στην ακτή, τον τραχύ αναστεναγμό της θάλασσας όταν υποχωρούσε. Ήταν σαν να ξάπλωνα στο στήθος κάποιου που μ’ αγαπούσε, κάποιου που ήξερα ότι μπορώ να εμπιστευτώ, αν και η θάλασσα δεν αγαπάει κανέναν και ποτέ δεν μπορείς να την εμπιστευτείς. Ένιωσα αμέσως να φουντώνει μέσα μου μια νέα λαχτάρα: να ενωθώ μαζί της, να διαλυθώ μέσα της· να γίνω θάλασσα, για να μη νιώθω τίποτε και κανείς να μην μπορεί να με πληγώσει.

Pat Barker, Η σιωπή των κοριτσιών, μτφρ. Δέσποινα Κανελλοπούλου, εκδ. Αιώρα, 2019

Βλέπε κι εδώ.