José Daniel Espejo - Οι λίμνες της Βόρειας Αμερικής
Για τι πράγμα μιλάει αυτή η μουσική που λέει να λικνίζεσαι,
ν' αγαπάς όλα τα σώματα και να χορεύεις στις σκεπές
να βάλεις φωτιά στον κόσμο και να φτιάξεις έναν άλλο
πιο δίκαιο και φωτεινό; Άραγε ποιον προσμένει
όποιος είναι σίγουρος πως, μια ευτυχισμένη ημέρα, θα βρει
κάποιον
και δεν θα χωρίσουν ποτέ; Όχι εμένα,
όχι τον γιο μου κι εμένα. Όσο πιο
όμορφο το παραμύθι τόσος λιγότερος είναι ο χώρος
που έχουμε εμείς σ' αυτό. Αν τραγουδάμε πού και πού
είναι γιατί γνωρίζουμε τα λόγια επειδή τ' ακούσαμε στο ράδιο
τη ζωή των άλλων
τραγουδάμε.
Χοσέ Ντανιέλ Εσπέχο / José Daniel Espejo, Οι λίμνες της Βόρειας Αμερικής / Los lagos de Norteamérica, μτφρ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εκδ. Librofilo & Co, 2023
Μερικές φορές βλέπω στα όνειρά μου τη γυναίκα που λείπει. Δεν μιλάει. Κοιτάζει τα πέδιλά της. φοράει ένα φόρεμα χρώματος μπλε σκούρο. Όταν το βγάζει εκείνη πλέον δεν είναι εκεί. Μας σκεπάζει μ' αυτό τα παιδιά κι εμένα τώρα μας περιθάλπουν αναρίθμητοι άγνωστοι αστερισμοί.
Όταν διαβάζουμε βιβλία όπως το Los lagos de Norteamerica, ένα είδος ανομολόγητης εκμηδενίζει κάθε άλλο συναίσθημα: τα κείμενα του Εσπέχο επιτίθενται χωρίς να το επιδιώκουν επειδή είναι από μόνα τους μια επίθεση του ποιητή στον εαυτό του. Γυμνά από δόλο, γεμάτα από ακριβή λόγια καταφρόνιας, παρουσιάζουν έναν άνθρωπο που ξέρει πώς να είναι ειλικρινής με τη σελίδα και ο οποίος, μέσω αυτών, γέρνει αντιμέτωπους τους αναγνώστες με κάτι ασυνήθιστο την εύθραυστη εκείνη στιγμή κατά την οποία η σάρκα προσπαθεί να θεραπεύσει μια πληγή που τείνει να γίνει παντοτινή.
ν' αγαπάς όλα τα σώματα και να χορεύεις στις σκεπές
να βάλεις φωτιά στον κόσμο και να φτιάξεις έναν άλλο
πιο δίκαιο και φωτεινό; Άραγε ποιον προσμένει
όποιος είναι σίγουρος πως, μια ευτυχισμένη ημέρα, θα βρει
κάποιον
και δεν θα χωρίσουν ποτέ; Όχι εμένα,
όχι τον γιο μου κι εμένα. Όσο πιο
όμορφο το παραμύθι τόσος λιγότερος είναι ο χώρος
που έχουμε εμείς σ' αυτό. Αν τραγουδάμε πού και πού
είναι γιατί γνωρίζουμε τα λόγια επειδή τ' ακούσαμε στο ράδιο
τη ζωή των άλλων
τραγουδάμε.
Όταν διαβάζουμε βιβλία όπως το Los lagos de Norteamerica, ένα είδος ανομολόγητης εκμηδενίζει κάθε άλλο συναίσθημα: τα κείμενα του Εσπέχο επιτίθενται χωρίς να το επιδιώκουν επειδή είναι από μόνα τους μια επίθεση του ποιητή στον εαυτό του. Γυμνά από δόλο, γεμάτα από ακριβή λόγια καταφρόνιας, παρουσιάζουν έναν άνθρωπο που ξέρει πώς να είναι ειλικρινής με τη σελίδα και ο οποίος, μέσω αυτών, γέρνει αντιμέτωπους τους αναγνώστες με κάτι ασυνήθιστο την εύθραυστη εκείνη στιγμή κατά την οποία η σάρκα προσπαθεί να θεραπεύσει μια πληγή που τείνει να γίνει παντοτινή.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου