"Παρ' ό,τι έχει ειπωθεί για την αγάπη που ορισμένες ψυχές (πατώντας στεριά) ομολόγησαν πως νιώθουν γι' αυτήν, παρ' όλες τις τιμές που της έχουν γίνει σε πρόζα και τραγούδι, η θάλασσα φιλική προς τον άνθρωπο δεν ήταν ποτέ της. Ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, συνένοχος του ανθρώπινου πυρετού, παίζοντας τον ρόλο του ηθικού αυτουργού για φιλοδοξίες που διατρέχουν όλο τον κόσμο. Πιστή σε καμιά φυλή, αντίθετα με την καλοσυνάτη Γη, αδύνατον να χαραχτεί με τα σημάδια της γενναιότητας και του κόπου και της αυτοθυσίας, αδύνατον επίσης να αναγνωρίσει το οποιοδήποτε τετελεσμένο κυριαρχίας, η θάλασσα δεν υιοθέτησε ποτέ τους σκοπούς των κυρίων της, όπως το έκαναν οι στεριανοί τόποι όπου ρίζωσαν τα νικηφόρα έθνη της ανθρωπότητας, απιθώνοντας τις κουνιστές τους πολυθρόνες και διαλέγοντας τα χώματα των τάφων τους. Εκείνος - άνθρωπος ή λαός - που, παραχωρώντας την εμπιστοσύνη του στη φιλία της θάλασσας ξεχνά τη δύναμη και την πονηριά του δεξιού του χεριού, είναι ένας ανόητος! Λες και είναι πολύ μεγάλος, τρομερός για τις κοινές αρετές, ο ωκεανός δεν έχει καμία συμπάθεια, καμία πίστη, κανέναν νόμο, καμία μνήμη".
"Η αγάπη, έστω κι αν πιστεύεται κατά μίαν έννοια πως είναι ισχυρότερη απ' το θάνατο, δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο καθολική και τόσο σίγουρη όσο αυτός. Στην πραγματικότητα, η αγάπη είναι σπάνια - η αγάπη για τους ανθρώπους, για τα πράγματα, για τις ιδέες, η αγάπη για την τελειοποιημένη δεξιότητα. Γιατί η αγάπη είναι εχθρός της βιασύνης, μετρά τις μέρες που περνούν και τους ανθρώπους που φεύγουν, καθώς ωριμάζει αργά μέσα στο πέρασμα των χρόνων, καταδικασμένη κι αυτή σύντομα να ξεψυχήσει, να μην υπάρξει ποτέ ξανά. Αγάπη και θλίψη πάνε μαζί, η μια πιασμένη απ' το χέρι της άλλης, σ' ένα κόσμο που όλα αλλάζουν γρήγορα, πιο γρήγορα κι από τα είδωλα των σύννεφων που περνούν πάνω στον καθρέπτη της θάλασσας".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου