Ghassan Kanafani- Άνθρωποι στον Ήλιο

Παρέκαμψε το φυλάκιο 4. Ο ήλιος του έκαιγε το κεφάλι και, καθώς σκαρφάλωνε στις κίτρινες πλαγιές, ένιωθε ολομόναχος στον κόσμο. Έσερνε τα πόδια του πάνω στην άμμο κι ήταν σαν να περπάταγε σε μια παραλία κι έπειτα να έσερνε μια μεγάλη βάρκα, που αφαιρούσε την δύναμη από τα γερά του πόδια.
Πέρασε ανάμεσα από αιχμηρούς καφετιούς βράχους, σκαρφάλωσε χαμηλούς λόφους με ισοπεδωμένες κορυφές από κίτρινη άμμο που έμοιαζε με αλεύρι. Τάχατες, αν με είχαν κλείσει στην φυλακή της ερήμου, στην Αλ-Τζαφερ, στο φυλάκιο 4, μήπως η ζωή μου θα ήταν χειρότερη από αυτήν εδώ τώρα; Ανοησίες… η έρημος υπάρχει παντού. Ο Αμπου Ελ-Αμπεντ του είχε δώσει ένα κεφαλομάντηλο κι αυτός το είχε τυλίξει γύρω από το κεφάλι του μάταια όμως, γιατί δεν ήταν ικανό να κρατήσει τον καύσωνα μακριά. Του φαινόταν, πραγματικά, πως είχε πάρει κι αυτό φωτιά. Ο ορίζοντας ήταν γεμάτος κάθετες πορτοκαλιές γραμμές, όμως αυτός είχε πάρει την απόφαση να προχωρήσει, πεισματικά και αμετάκλητα. Ακόμα και όταν η άμμος γέμισε με αστραφτερά φύλλα κίτρινου χαρτιού, δεν βράδυνε το βήμα του.
Ξαφνικά τα κίτρινα χαρτιά άρχισαν να πετάνε ολόγυρα και έσκυψε να τα μαζέψει.

Γασσάν Καναφάνι, Άνθρωποι στον Ήλιο, μτφρ. Νασίμ Αλάτρας, εκδ. Καστανιώτη, 2024

Περισσότερα...