Κωστής Παπαγιώργης ~ Ίμερος & Κλινοπάλη

Ο ερωτευμένος άνθρωπος, μπορεί, να βιώνει την ύπαρξή του ως πολύ μεγάλη και 
περιστασιακά ολόκληρη. Ο έρωτας δίνει άλλη μορφή στο χρόνο, μετράει με το δικό του ρολόι κι αυτό είναι ένα ρολόι πολύ πιο γενναιόδωρο. Καταργείται ο βασανιστικός φόβος της φθαρτότητάς του, και η αποδοχή του άλλου, τον εφοδιάζει μ’ ένα περίσσευμα που είναι διατεθειμένος να το μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εγωιστής κι αν είναι κανείς, ευρισκόμενος στην κατάσταση του έρωτα, δεν μπορεί παρά να μυριστεί τη θεϊκή διάκριση που έχει γίνει υπέρ του. Αυτό τον κατακλύζει με (ή έστω του προσδίδει) το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Το κορμί, που μέσα στον έρωτα βρίσκει άλλο τρόπο χρήσης, μεγαλώνει και αλλάζει, αναγκαστικά, θερμοκρασία. Το δέρμα που απολάμβανε τα χάδια του εραστή την προηγούμενη νύχτα, δεν μπορεί παρά να είναι πιο ακτινοβόλο. Το κορμί που αγαπιέται δεν αρρωσταίνει.
Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή. Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια. Η λαγνεία επινοεί. Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε χωρίς συνείδηση. Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τέλειο κι ολοκληρωμένο. Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη) είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξη και μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη. Είναι μια σημαντική - η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωροχρόνου.
Η λαγνεία, ο έρωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν. Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής κι όταν ξυπνήσεις αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια κι αμέσως μετά την έχασε. Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του και να παραδίνεται στη φύση του. Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο. Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρα και ζοφερά. Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε.



Κωστής Παπαγιώργης, Ίμερος και Κλινοπάλη, εκδ. Καστανιώτη, 1992

Πηγή φωτογραφίας:  http://www.kathimerini.gr/759937/opinion/epikairothta/politikh/anepi8ymhth-aiwniothta