Jenny Erpenbeck ~ Αναμνήσεις

Λίγα είναι αυτά που μπορώ να πιάσω, να δω και ν’ ακούσω με την ανάμνησή μου. Οι σκέψεις κάποιου που δεν υπάρχει πια μεταφράζονται μες στις δικές μου σκέψεις, και οι πράξεις εκείνου μες στις δικές μου πράξεις, αλλά το χειροπιαστό μέρος των αναμνήσεων αργά ή γρήγορα γίνεται από μόνο του αποσπασματικό, όταν η πραγματικότητα δεν μεγαλώνει πια, γίνεται σκελετός, γίνεται μεμονωμένα κόκκαλα με πολύ χώμα ανάμεσά τους. Τον τελευταίο καιρό κάθομαι συχνά απέναντι από κάποιον, και παρ’ όλ’ αυτά τον κοιτάζω σαν να έχει ήδη εξαφανιστεί. Αρχίζω τότε να ξεδιαλέγω, λίγο ελπίζοντας, λίγο όλο ντροπή, τις σκηνές από την ταινία που δεν έχει τελειώσει ακόμα, λες και θα μπορούσα εκ των προτέρων να μάθω απ’ έξω τις αναμνήσεις μου, για να μπορώ μετέπειτα να τις ανακαλώ με σιγουριά. Και όσον αφορά κι εμένα την ίδια, έχω ήδη σκεφτεί αν θα μείνει στη μνήμη κάποιου το σκούπισμα της μύτης μου, ή ο τρόπος με τον οποίο βλέπω στην τηλεόραση έναν αγώνα πυγμαχίας, ή τα γόνατά μου.


Τζέννυ Έρπενμπεκ, Πράγματα, που εξαφανίζονται / Dinge, die verschwinden, Verlag Galiani Berlin, 2009, μτφρ. Αλέξανδρος Κυπριώτης



Δείτε ακόμα:
Παιχνίδι με τις λέξεις
Σκύβαλα
Ιστορία του γερασμένου παιδιού


*Πηγή κειμένου: ο αναγνώστης