Orhan Pamuk ~ Ιστανμπούλ / Πόλη & αναμνήσεις

Συγγραφείς όπως ο Κόνραντ, ο Ναμπόκοφ, ο Νάιπολ γράφουν έχοντας αλλάξει με επιτυχία γλώσσα, έθνος, κουλτούρα, πατρίδα, ήπειρο, ακόμη και πολιτισμό. Οι δικές τους δημιουργικές προσωπικότητες πήραν δύναμη από την εξορία ή τη μετανάστευση, εμένα με προσδιόρισε η αφοσίωσή μου στο ίδιο πάντα σπίτι, δρόμο, τοπίο και στην ίδια πόλη. Η μοίρα της Ιστανμπούλ είναι και δική μου μοίρα, είμαι αφοσιωμένος στην πόλη επειδή σε αυτήν οφείλω αυτό που είμαι.
[...] Την Ιστανμπούλ των παιδικών μου χρόνων την έζησα σαν να ήταν ένα μέρος μολυβί, μισοσκότεινο, δίχρωμο σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία, κι έτσι τη θυμάμαι.
[...] Ήμουν δεμένος με το σπίτι; Ίσως. Γιατί πενήντα χρόνια μετά μένω ακόμη στην ίδια πολυκατοικία. Τότε όπως και τώρα, το σπίτι για μένα ήταν σημαντικό όχι επειδή είχε όμορφα δωμάτια και έπιπλα, αλλά επειδή ήταν στο κέντρο του φανταστικού μου κόσμου.
[...] Ήξερα ότι εκείνο το βράδυ ανάμεσα σ' εμένα και τη μητέρα μου δεν θα ξεσπούσε καβγάς, ότι έπειτα από λίγο θ' άνοιγα την πόρτα και θα χανόμουν στους δρόμους που θα μου προσφέρουνε παρηγοριά και, αφού θα περπατούσα ώρα πολλή, τα μεσάνυχτα θα γύριζα στο σπίτι και, για να βγάλω κάτι από την ατμόσφαιρα και τη χημεία των δρόμων, θα καθόμουν στο γραφείο μου.
"Δεν θα γίνω ζωγράφος", είπα "θα γίνω συγγραφέας".


 
Ορχάν Παμούκ / Orhan Pamuk, Ιστανμπούλ Πόλη και αναμνήσεις, εκδ. Ωκεανίδα, μτφρ. Στέλλα Βρετού