Ζωρζ Σαρή ~ Η φιλία

Η Ζωή κάθεται στο ίδιο θρανίο με την Αθηνά. Ακριβώς πίσω της το Κούλι και η Αννούλα. Οι τέσσερις αχώριστες φίλες. Όλοι μιλάνε για τούτη την περίφημη φιλία που κρατάει τόσα χρόνια..."Θα γεράσουμε ενωμένες πάντα" λέει η Ζωή, που δεν μπορεί να φανταστεί έναν κόσμο δίχως φιλία, δίχως αγάπη.
Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως, για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν' αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά. Μπορεί στην αρχή να' τανε ένα παιχνίδι, ύστερα όμως το συνήθισε και δε χρειαζότανε να το παίζει. 
Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε. Όταν έβλεπε για πρώτη φορά ένα παιδί έλεγε αμέσως: "Να μια καινούρια φιλία" κι έβαζε τα δυνατά της να την αποχτήσει.
[...] Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές, πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πένες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκι της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους. Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι, δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το 'χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: "Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι εσύ".
Η μητέρα είχε δίκιο.
Η Ζωή πιστεύει στον άνθρωπο, πιστεύει στις φίλες της, μπερδεύεται μαζί τους και γίνεται ένα.

Όταν ο ήλιος, Ζωρζ Σαρή / Georges Sari, εκδ. Πατάκη, πρώτη έκδοση το 1971 απ' τις εκδ. Κέδρος