Fyodor Dostoyevsky ~ Λευκές νύχτες



White Nights (short story)

Όμως να θυμηθώ την πίκρα, που δοκίμασα, Νάστιενκα;! Να σκοτεινιάσω, έστω και μια  στιγμή, την ολόφωτη ευτυχία σου, να λυπήσω την ψυχή σου, βαρυγκομώντας, να την πικράνω με κρυφές τύψεις και να κάμω την καρδιά σου να πονάει σε στιγμές ευτυχισμένες, να μαράνω, έστω κι ένα απ’ αυτά τα τρυφερά λουλουδάκια, που έπλεξες στα μαύρα δαχτυλίδια των μαλλιών σου, όταν στάθηκες πλάι του στην εκκλησία. Ω! ποτέ! Ποτέ! Ας είναι πάντα αίθριος ο ουρανός σου, ας είναι φωτεινό κι ατάραχο το γλυκό σου χαμόγελο, ας είσαι ευλογημένη για κείνη τη στιγμή της αγαλλίασης και της ευτυχίας που χάρισες σε μια άλλη, έρημη καρδιά, που σ’ ευγνωμονεί.
Θε μου! Μια ολόκληρη στιγμή ευτυχίας! Μα τάχα αυτό δεν είναι αρκετό ακόμα και για μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή;







Οι "Λευκές νύχτες", μια από τις πιο γνωστές νουβέλες του Ντοστογιέφσκι, μας μεταφέρουν στον ρομαντικό και εξωπραγματικό κόσμο ενός νέου που ζει περισσότερο στο όνειρο παρά στην πραγματικότητα, ένα όνειρο που βρίσκεται όμως στο κατώφλι της απελπισίας. Και η άγνωστη κοπέλα που περνάει για λίγες μόνο λευκές νύχτες από τη ζωή του είναι μια ηλιαχτίδα που βγήκε για μια στιγμή πίσω από τα σύννεφα της βροχής...

Fyodor Dostoyevsky / Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Λευκές νύχτες (γραμμένες το 1848)