Κωστής Παπαγιώργης ~ Ίμερος & κλινοπάλη

Μόνο από τις «πληγές» του πεύκου µαζεύουµε το ρετσίνι· και αν η ευγένεια έρχεται σαν αντίλυτρο του πόνου, είναι γιατί σπάνια η βαθύτητα κατασκηνώνει στην καρδιά της χαράς. Βλέπει κανείς καθαρά τους υγιείς µόνο αν τους κοιτάζει µε τις καυτές κόρες του άρρωστου ή τους ευτυχείς µε το φαρµάκι του χαροκαµένου. Ένας πατέρας παρακολουθεί την παρέλαση του νέου λαού φορώντας τα ρούχα του παιδιού του που µόλις έθαψε. Μπορείς «να είσαι παρών σε όλους τους θριάµβους σέρνοντας, όµως, τα βήµατά σου ανάµεσα στους αιχµαλώτους». Το παζάρι πάντως µένει παζάρι - ας είσαι κλέφτης, έµπορος, επισκέπτης ή αδιάφορος παρατηρητής. Μόνο µε σκληρή «αγωγή» βγαίνει πέρα η ζωή. Το άλογο ανέχεται τα καρφιά γιατί τα πέταλα προφυλάσσουν. Μερικά ζώα τρώνε πέτρες για να χωνεύσουν. Το χταπόδι δε διστάζει να χάσει ένα ή δύο πλοκάµια του για να διαφύγει τον κίνδυνο. Και η χελώνα φυλακίζεται σε ένα στενό καύκαλο για να ζήσει. Καρφιά, πέταλα, πέτρες, κοµµένα πλοκάµια και καύκαλα είναι γεµάτη η ανθρώπινη ζωή.

Κωστής Παπαγιώργης, Ίμερος και κλινοπάλη / Ιδιωτικά βάσανα, εκδ. Ροές