Antonio Porchia ~ Φωνές

2. Όποιος έχει δει να αδειάζουν όλα, σχεδόν γνωρίζει από τι γεμίζουν όλα. 

3. Πριν διατρέξω το δρόμο εγώ ήμουν ο δρόμος μου.

6. Ο πατέρας μου, φεύγοντας, δώρισε μισόν αιώνα στην παιδική μου ηλικία.

87. Οι χίμαιρες έρχονται μόνες και φεύγουν με συνοδεία.

95. Και θα συνεχίσω να πλέω σε ξένες θάλασσες μέχρι να ναυαγήσω στη θάλασσά μου.

107. Ο πόνος δεν μας ακολουθεί: βαδίζει μπροστά.

119. Στο μέγιστο φως δεν είμαστε ούτε μια σκιά.

164. Κάποια πράγματα γίνονται τόσο δικά μας που τα ξεχνάμε.

169. Υπάρχουν όνειρα που χρειάζονται ανάπαυση.

225. Κάποια πράγματα για να μου δείξουν την ανυπαρξία τους, έγιναν δικά μου.

245. Στο ταξίδι μου σ' αυτό το δάσος των αριθμών που λένε κόσμο, κρατάω ένα μηδέν σαν να ήταν φανάρι.

246. Όλο: το μεγάλο των μικρών. Τίποτα: το μεγάλο των μεγάλων.

309. Αν θέλεις τα λουλούδια του κήπου σου να μην πεθάνουν, άνοιξε τον κήπο σου.

327. Είχα κι εγώ ένα καλοκαίρι και κάηκα στο όνομά του.

353. Μια καρδιά μεγάλη γεμίζει με πολύ λίγα.

373. Λόγια που μου είπαν σε άλλους καιρούς, τα ακούω τώρα.

388. Όποιος συντηρεί το παιδικό του μυαλό, συντηρεί το μυαλό του.

405. Φορές χρειάζομαι το φως ενός σπίρτου για να φωτίσω τ' άστρα.

409. Τα λουλούδια δίχως άρωμα οφείλουν την ονομασία λουλούδια στα λουλούδια που μυρίζουν.

421. Μέχρι και το πιο μικρό από τα όντα έχει έναν ήλιο στα μάτια.

435. Αν αγαπάς τον ήλιο που σε φωτίζει, ίσως αγαπάς, κι αν αγαπάς το έντομο που σε τσιμπάει, αγαπάς.

443. Ο έρωτας όταν χωράει σ' ένα μόνο άνθος, είναι άπειρος.

447. Δε βλέπεις το ποτάμι του θρήνου γιατί του λείπει ένα δικό σου δάκρυ.

ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ

486. Το όνειρο που δεν τρέφεται με όνειρο εξαφανίζεται.

ΦΩΝΕΣ ΑΦΗΜΕΝΕΣ

791. Όσο δεν έχεις αγαπηθεί, τόσο αγαπάς.

804. Με τις λέξεις που δεν έχω πει αφόπλισα τα όπλα μου.

827. Η άνοιξη του πνεύματος ανθίζει το χειμώνα.


Αντόνιο Πόρτσια / Antonio Porchia, ΦΩΝΕΣ, εκδ. Ίνδικτος και Ενδυμίων, μτφρ. Βασίλης Λαλιώτης