Andrei Tarkovsky ~ Νοσταλγία (Ο λόγος του Domenico)
Ποιος πρόγονος μιλάει μέσα σε μένα; Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα... στο μυαλό και στο κορμί μου... Γι' αυτό δεν μπορώ να είμαι μόνο ένας άνθρωπος. Μπορώ να αισθάνομαι αμέτρητα πράγματα μονομιάς.
Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι. Αυτό είναι το κακό της εποχής μας. Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές.
Χρειάζεται ν’ ακούσουμε τις φωνές εκείνες που μοιάζουν άχρηστες. Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις, τοίχους σχολείων, άσφαλτο και έντυπα επιδόματος ανεργίας... χρειάζεται να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων.
Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου... Να φωνάξει ξανά κάποιος ότι θα χτίσουμε τις Πυραμίδες... Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε! Να ενισχύσουμε αυτή την επιθυμία και να μάθουμε ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής... σαν ένα αέναο σεντόνι.
Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος... πρέπει να πιαστούμε από τα χέρια. Και ν' αναμείξουμε τους «υγιείς» με τους «ασθενείς»... Εσείς, οι υγιείς! Τι σημαίνει λοιπόν η υγεία σας; Τα μάτια της ανθρωπότητας κοιτάζουν το βάραθρο μέσα στο οποίο πέφτουμε... Η ελευθερία είναι άχρηστη αν δεν έχετε το θάρρος να μας κοιτάξετε στα μάτια... να φάτε, να πιείτε... και να κοιμηθείτε μαζί μας!
Όλοι εσείς οι «υγιείς»... οδηγήσατε τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής!
Άνθρωπε, άκου. Μέσα σου νερό... φωτιά... και μετά στάχτες!
Και τα κόκαλα στις στάχτες.
Τα κόκαλα και οι στάχτες!
Πού βρίσκομαι όταν δεν είμαι στην πραγματικότητα ή στη φαντασία μου; Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο. Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα... και χιόνι τον Αύγουστο.
Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν... τα μικρά αντέχουν.
Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι... κι όχι να αποδιαρθρώνεται! Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε πως η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν... στο σημείο που ακολουθήσαμε τον λάθος δρόμο.
Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής... χωρίς να βρωμίζουμε το νερό!
Τι κόσμος είναι αυτός, αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;
Μουσική τώρα.
Μουσική!
Το ξέχασα αυτό.
Ω, μητέρα!
Αέρας είναι αυτό το ελαφρύ πράγμα...
που κινείται γύρω από το κεφάλι σου...
...και γίνεται πιο καθαρό όταν γελάς.
Χρειάζεται ν’ ακούσουμε τις φωνές εκείνες που μοιάζουν άχρηστες. Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις, τοίχους σχολείων, άσφαλτο και έντυπα επιδόματος ανεργίας... χρειάζεται να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων.
Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου... Να φωνάξει ξανά κάποιος ότι θα χτίσουμε τις Πυραμίδες... Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε! Να ενισχύσουμε αυτή την επιθυμία και να μάθουμε ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής... σαν ένα αέναο σεντόνι.
Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος... πρέπει να πιαστούμε από τα χέρια. Και ν' αναμείξουμε τους «υγιείς» με τους «ασθενείς»... Εσείς, οι υγιείς! Τι σημαίνει λοιπόν η υγεία σας; Τα μάτια της ανθρωπότητας κοιτάζουν το βάραθρο μέσα στο οποίο πέφτουμε... Η ελευθερία είναι άχρηστη αν δεν έχετε το θάρρος να μας κοιτάξετε στα μάτια... να φάτε, να πιείτε... και να κοιμηθείτε μαζί μας!
Όλοι εσείς οι «υγιείς»... οδηγήσατε τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής!
Άνθρωπε, άκου. Μέσα σου νερό... φωτιά... και μετά στάχτες!
Και τα κόκαλα στις στάχτες.
Τα κόκαλα και οι στάχτες!
Πού βρίσκομαι όταν δεν είμαι στην πραγματικότητα ή στη φαντασία μου; Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο. Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα... και χιόνι τον Αύγουστο.
Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν... τα μικρά αντέχουν.
Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι... κι όχι να αποδιαρθρώνεται! Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε πως η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν... στο σημείο που ακολουθήσαμε τον λάθος δρόμο.
Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής... χωρίς να βρωμίζουμε το νερό!
Τι κόσμος είναι αυτός, αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;
Μουσική τώρα.
Μουσική!
Το ξέχασα αυτό.
Ω, μητέρα!
Αέρας είναι αυτό το ελαφρύ πράγμα...
που κινείται γύρω από το κεφάλι σου...
...και γίνεται πιο καθαρό όταν γελάς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου