Απόστολος Θηβαίος ~ Την Ελευσίνα την έχει στην καρδιά του

Επέστρεψε στην Ελευσίνα. Πάνε δέκα χρόνια τώρα. Στάθηκε έξω απ΄το πατρικό του. Το ΄χε νικήσει ο καιρός. Σίδερα, κεραμίδια που χάσκουν στους ανέμους, κεραίες ποιος ξέρει για ποια σήματα, οικοδομικά υλικά σε σωρούς έξω απ΄τις πόρτες, διαφημίσεις παλιές, κιτρινισμένες.

Έκανε να μπει, μια πόρτα άνοιξε, κάποιος κοίταξε, ένας διαβάτης κοντοστάθηκε στη διασταύρωση, μια πόρτα έκλεισε, ένας στεναγμός κατέκλυσε απόψε την Ελευσίνα. Έφυγε κατά τις γραμμές. Ένας που τον γνώρισε, του φώναξε, φύγε, φύγε, χαθήκαν όλα, τι ζητάς τώρα; Εκείνα τα ραδιόφωνα που παίζουν σε κύματα μυστικά ηχούσαν τώρα στη διαπασών. Ανοιχτά πουκάμισα, αεροπλάνα και βαπόρια, φίλοι που ζουν με ηλεκτρισμούς σε κιβωτούς του ΄22.

Εδώ στο ξέφωτο στεγαζόταν κάποτε το περίφημο τσίρκο Μοντερνάτζιο. Τίγρεις, ακροβάτες, ωραία, κάτασπρα άλογα με ιππείς παράτολμους, σαν εκείνον τον πίνακα του τσίρκου που δεν τέλειωσε ποτέ.

Τώρα τα παιδιά στήνουν αυτοσχέδια πρωταθλήματα, πανηγυρίζουν με φόντο τις υψικάμινους και ξέρουν πάντα πως στον ήχο της σειρήνας κάποιος χάνεται.

Βάδιζε μ΄ευλάβεια, σαν τούτη η πόλη να΄ταν από νερά, βάδιζε νύχτες ολόκληρες εμπρός απ΄τα κλεισμένα μαρμαράδικα, τα μεταλλικά τραπεζάκια με τις ανθοστήλες, βγαλμένα θαρρείς απ΄τους πίνακες του Φασιανού μ΄αγγέλους τετραγωνισμένους, έκπτωτους σ΄ακραίους έρωτες.

Το πρωί, δεν θα΄χε φέξει ακόμη φάνηκε ξανά εμπρός απ΄την αυλόπορτα. Ένας οπλίτης που ΄παιρνε το δρόμο της μονάδας τον χαιρέτησε. Τέτοια ώρα κινούν οι στρατοκόποι για τη μεγάλη περιπέτεια της μέρας. Εισέβαλε στο σπίτι σαν υπενθύμιση, βρήκε τους διαδρόμους, όλες τις θέσεις απαράλλαχτες, ένα μυστικό εικόνισμα φθαρμένο απ΄τον καιρό να περιμένει τις καινούργιες προσευχές. Βρήκε και άλλα και έκλαψε πικρά, η καρδιά του έλιωνε μες στο μεσημέρι. Έξω τον περίμεναν οι κριτές. Αυτόκλητοι δικαστές, παλιοί πλοίαρχοι του εμπορικού, ασυρματιστές, ποιητές και άρρωστοι.Του φώναζαν, φύγε, φύγε, χαθήκαν όλα, τι ζητάς τώρα. Διέσχισε το πλήθος. Πίσω του ένας ολόκληρος κόσμος γερνούσε. Ένα παιδί μονάχο πανηγύριζε στο αρχαίο εκείνο ξέφωτο και το στόμα του βουνού βάθαινε με δυναμίτες και αλεπάλληλες εκρήξεις.

Ως το ξημέρωμα θα΄χει αφήσει την Ελευσίνα που αγάπησε. Ο δρόμος του ανοιχτός, οι φωτιές των διυλιστηρίων ακούραστες και τα μυστικά του, για πάντα ανεξιχνίαστα. Η σπασμένη Δήμητρα στην πλαγιά βεβαιώνει πως πέρα απ΄τις Ελευσίνες της καρδιάς μας, θέατρο ελεεινό των περιστάσεων και του χρόνου και τίποτε.

Απόστολος Θηβαίος, «Την Ελευσίνα την έχει στην καρδιά του» / Μικρό αφήγημα μ' αβέβαιο τέλος

Πηγή κειμένου εδώ.