Anton Chekhov ~ Ο θείος Βάνιας (τελευταία σκηνή)

Moscow Art Theatre (1899)

ΒΟΪΝΙΤΣΚΙ (στη ΣΟΝΙΑ, χαϊδεύοντας τα μαλλιά της): Παιδί μου, πόσο πονάω! Αχ, αν ήξερες πόσο πονάω! 

ΣΟΝΙΑ: Τι να κάνουμε; Πρέπει να ζήσουμε! (Παύση). Θα ζήσουμε, θείε Βάνια! Θα ζήσουμε πολλές-πολλές μέρες αράδα κι ατέλειωτα βράδια. Θα υποφέρουμε υπομονετικά τις δοκιμασίες που μας στέλνει η μοίρα. Εμείς θα δουλέψουμε για τους άλλους και τώρα και στα γερατειά μας - χωρίς ξεκούραση. Κι όταν έρθει η ώρα μας, θα πεθάνουμε ήσυχα-ήσυχα, χωρίς κανένα παράπονο. Κι εκεί, πέρα απ' τον τάφο μας, θα πούμε πως υποφέραμε, πως κλάψαμε, πως η ζωή μας πίκρανε, κι ο Θεός θα μας σπλαχνιστεί. Και τότε κι εγώ κι εσύ, θείε μου αγαπημένε, θα δούμε τη ζωή φωτεινή, χαρούμενη, ωραία. Θα χαιρόμαστε τότε και θα κοιτάζουμε πίσω τα τωρινά μας βάσανα και τις πίκρες με καλοσύνη, με χαμόγελο - και θ' αναπαυτούμε. Έχω πίστη, θείε μου. Πιστεύω θερμά, με πάθος! (Γονατίζει μπροστά του και βάζει το κεφάλι της στα χέρια του. Με κουρασμένη φωνή) Θ' αναπαυτούμε!

(Ο Τελέγιν παίζει σιγανά κιθάρα).

ΣΟΝΙΑ: Θ' αναπαυτούμε! Θ' ακούμε τους αγγέλους. Θα δούμε όλο τον ουρανό φωτισμένο με αστέρια σα διαμάντια. Θα δούμε πως όλη μας η κακία εδώ κάτω στη γη, όλα μας τα πάθη, όλοι μας οι πόνοι, θ' αφανιστούνε μέσα στον οίκτο που θα πλημμυρίσει όλο τον κόσμο. Και η ζωή μας θα γίνει ήρεμη, τρυφερή, γλυκιά, σα χάδι. Πιστεύω!... Πιστεύω!... (Σκουπίζει τα δάκρυά του με το μαντήλι της). Φτωχέ μου, θείε Βάνια, κλαις... (Μέσα από τα δάκρυά της). Δε γνώρισες στη ζωή σου χαρές. Όμως περίμενε, θείε Βάνια, περίμενε... Θ' αναπαυτούμε. (Τον αγκαλιάζει). Θ' αναπαυτούμε!...

(Ο ΦΥΛΑΚΑΣ χτυπάει).

(Ο ΤΕΛΕΓΙΝ παίζει σιγανά. Η ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΙΕΒΝΑ κάνει σημειώσεις στο περιθώριο του βιβλίου της. Η ΜΑΡΙΝΑ πλέκει κάλτσες).

ΣΟΝΙΑ:
Θ' αναπαυτούμε!

Α Υ Λ Α Ι Α
(κλείνει αργά)

Άντον Τσέχωφ, Ο θείος Βάνιας σε μετάφραση Λυκούργου Καλλέργη
Βλέπε κι εδώ.